- proventus
- prōventus, ūs, m. [provenio], a coming forth, growing up, growth, increase; produce, yield, crop (not in Cic.; syn. reditus).I.Lit.:B.
proventu oneret sulcos,
Verg. G. 2, 518:papilionis,
Plin. 18, 25, 57, § 209:rosarum,
id. 21, 5, 11, § 22:olei,
id. 17, 21, 19, § 93:lactis,
id. 20, 12, 48, § 122:uberi vinearum proventu,
Suet. Claud. 16 fin.:ficus trifero proventu,
Plin. 15, 18, 19, § 71; Amm. 22, 8, 32; Sen. Ben. 4, 33, 2; id. Ep. 114, 1; cf.:equinus proventus,
Sol. 45, 5.— In plur.:frugum,
Censor. 18, 7; Plin. 19, 5, 24, § 74; 19, 12, 62, § 189.—Transf., a supply, number:II.tum deinde efflorescat... oratorum ingens proventus,
Quint. 12, 10, 11:poëtarum,
Plin. Ep. 1, 13, 1:clarorum virorum,
Just. 13, 1, 12:murium,
Plin. 10, 65, 85, § 186:cuniculorum,
id. 8, 55, 81, § 218.—Trop.A.In gen., an issue, result:B.errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent,
Caes. B. G. 7, 29:omnes milites intenti pugnae proventum expectabant,
id. ib. 7, 80:hujus peregrinationis,
App. M. 2, p. 120, 12.—In partic., a fortunate issue, happy result, success:superioris temporis,
Caes. B. C. 2, 38:secundarum rerum,
Liv. 45, 41:orationis,
Plin. Ep. 9, 13, 18; Vulg. 1 Cor. 10, 13.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.